Alles voor een standbeeld...

Vorige maand was ik in het Memento Park in Boedapest. Na de val van het communisme zijn alle kolossale standbeelden die verwezen naar de Russische suprematie, verbannen naar de hoofdstad van Hongarije, ter nagedachtenis aan een zwarte periode. Ik moest daar aan denken bij het schrijven van deze column.

Ik word namelijk steeds vaker geconfronteerd met opdrachtgevers en.of gebruikers die met een gebouw zitten dat ze achteraf helemaal niet kunnen onderhouden. De exploitatie van het pand blijft voor veel partijen een onoverkomelijk probleem. Veel van deze panden zijn voorzien van geavanceerde technieken, zoals wko's, warmtepompen etcetera. Waar ik altijd benieuwd naar ben is welke uitgangspunten zijn gehanteerd bij het maken van keuzen. Was het bewust het uitdragen van duurzaamheid en bijbehorende goede pr? Was het om subsidies te verkrijgen om de stichtingskosten te reduceren? Wat de reden ook was, ik vraag me af of is nagedacht over de toekomst. De meeste warmtepompen en bronnen blijken geen levensduur van vijftien jaar te hebben en daarnaast worden de wettelijke bepalingen waar aan moet worden voldaan steeds zwaarder en stijgen daardoor ook de instandhoudingskosten.

In al dit soort situaties zie ik eenzelfde probleem: het gebrek aan exploitatiegericht denken. 'Wij' zijn in de bouwwereld gewend op korte termijn te denken. Je hebt een zak geld, gaat bouwen en komt tot een eindresultaat. En dan is het klaar. Maar eigenlijk begint het dan pas. Wat dat betreft heb ik met terugwerkende kracht veel respect voor onze moeders met hun huishoudboekjes. Misschien lijkt het ouderwets, maar het wikken en wegen voordat er ook maar een cent werd uitgegeven was hun dagelijkse werk. Daarbij werd goed gekeken naar wat er in de toekomst nog moest worden uitgegeven (en dus gespaard). Onze moeders wisten wel raad met exploitatiegericht denken!

Ik ben ervan overtuigd dat veel woningcorporaties en overheidsinstellingen er beter voor zouden staan wanneer ze meer zouden doen aan langetermijndenken. Een mooi voorbeeld zag ik onlangs bij een gloednieuw zorgcomplex. Onder het pand was een prachtige parkeergarage aangelegd met ruimte voor zo'n honderd auto's. Dat de gemiddelde leeftijd van de bewoners 81 is en de meesten geen eigen auto bezitten werd gemakshalve even vergeten. De parkeergarage is inmiddels gesloten en het complex is maar voor de helft bewoond. Typisch zo'n voorbeeld van een prestigieus project met grote pr-waarde, waarbij niet stil is gestaan bij de praktijk. Alles voor een standbeeld, moet de zorgaanbieder hebben gedacht. Uiteindelijk zie je hoe betrekkelijk deze roem is en waar die tenslotte eindigt.